„Dwóch papieży” w wybranych kinach od 13 grudnia na Netflix od 20 grudnia”
Tym razem nominowani do Oscarów reżyser Miasta Boga Fernando Meirelles i scenarzysta Anthony McCarten przeniosą na ekran opowieść odsłaniającą kulisy najbardziej dramatycznego dojścia do władzy ostatnich dwóch tysięcy lat.
Pośród spieczonego kazachskiego krajobrazu żyje rodzina. Pięciu synów, matka i surowy ojciec, który chce zaszczepić w dzieciach poczucie dyscypliny i moralnej prawości. Są odizolowani od współczesnego świata. Rytm życia jest wyznaczany przez prace domowe i kolejne polecenia. W pobliżu ich skromnego domostwa płynie rzeka, której istnienie rodzice trzymali przed synami w tajemnicy. Kiedy jednak chłopcy już ją odkryją, stanie się dla nich miejscem szczególnym. Tu można pływać, bawić się i być po prostu dziećmi, z dala od przeszywającego wzroku ojca. Co stanie się, kiedy w ich świat wkroczy nagle długowłosy chłopak w miastowych ubraniach, z elektryczną deskorolką, iPadem i zapyta ich, czy mają telewizor? Intrygujący portret wewnętrznej walki młodych ludzi, żyjących pod czujnym okiem kontrolującego ojca. Zwycięzca Pitch & Meet. Warszawskich Spotkań Koprodukcyjnych 2017.
Reżyser: Emir Baigazin, wyk.: Zhalgas Klanov, Eric Tazabekov, Zhasulan Userbayev, Ruslan Userbayev, prod. Kazachstan, Polska, Norwegia, 2018, czas projekcji: 108 min.
Emir Baigazin
Reżyser i scenarzysta, urodzony w 1984 roku w Kazachstanie. W 2009 roku ukończył reżyserię filmową i teatralną na Kazachskiej Narodowej Akademii Sztuk. Jego debiutancki film pełnometrażowy, „Lekcje harmonii” (2013), zdobył Srebrnego Niedźwiedzia za najlepsze zdjęcia na festiwalu w Berlinie, specjalne Wyróżnienie Jury dla Najlepszego Debiutującego Reżysera na festiwalu Tribeca oraz Nagrodę Główną na festiwalu w Seattle. Film pokazywany był w na 29. WFF. „Ozen” (2018), jego trzeci film, prezentowany był na festiwalu w Wenecji w sekcji Orizzonti (Nagroda dla Najlepszego Reżysera) oraz Toronto.
Filmografia
2018 Ozen / The River
2016 Ranenyy angel / The Wounded Angel
2013 Uroki garmonii / Harmony Lessons (Lekcje harmonii)
2009 Jean’s Video Diary (kr.m./short)
2008 Fatshedder (kr.m./short)
2007 Steppe (kr.m./short)
2006 Cheerful and Offended (kr.m./short)
Przed seansem krótki wstęp dziennikarza muzycznego lub muzyka jazzowego, lampka wina lub kufel piwa.
Ella Fitzgerald była 15-letnią dziewczyną z ulicy, kiedy wygrała konkurs talentów w 1934 roku w Apollo Theatre w Harlemie. W ciągu kilku miesięcy stała się gwiazdą. „Ella: Just One of Those Things” to niezwykła podróż przez sześć dekad pokazująca w jaki sposób jej wysublimowany głos, przekształca tragedie które przeżyła i problemy jakie napotkała, w radość.
W filmie wykorzystano niepublikowane wcześniej zdjęcia i nieznane wywiady, aby w pełni opowiedzieć historię jej muzyki i ożywić Ellę – czarną kobietę, która robi karierę w obliczu wszechobecnego i przerażającego rasizmu.
Oto Ella, której świat nigdy nie znał – niezłomna, zamyślona, zabawna i olśniewająca muzyczna innowatorka. Film pokazuje także zaangażowanie Elli w wojnę o prawa obywatelskie. Bada też wewnętrzne konflikty, które zawsze prześladowały tę wyjątkowo zamkniętą w sobie kobietę: walkę o pogodzenie pragnienia adoracji z tęsknotą za domem, za mężem i synem. W czasach, gdy była największą gwiazdą na świecie, jej pianista i przyjaciel Oscar Peterson powiedział, że Ella jest „najbardziej samotną kobietą na świecie”. Ale jak mówi Jamie Cullum: „jej muzyka jest jednym z powodów, dla których warto być na tej planecie”.
W sobotę 15 czerwca 1996 roku era śpiewającego jazzu odeszła wraz ze śmiercią Elli Fitzgerald. Była ostatnią z czterech największych jazzowych wokalistek (oprócz Billie Holiday, Sarah Vaughan i Carmen McRae), która wyrażała najbardziej płodny okres w historii wokalistyki jazzowej. Ella była obdarzona nadzwyczajnym głosem i zdolnościami, które dały o sobie znać, gdy miała ona zaledwie 16 lat i wstąpiła do The Chick Webb Orchestra w 1935 roku. Z dorobkiem przekraczającym 200 nagranych albumów, najlepiej czuła się w kompozycjach pisanych przez Lorenza Harta, Richarda Rodgersa, George’a Gershwina czy Cole’a Portera. Żaden inny wykonawca jazzowy oprócz niej nie zdobył 13 statuetek Grammy, nikt inny nie wygrał w kategorii najlepsza wokalistka jazzowa trzy razy z rzędu. Znakomicie czuła się w wolnych, nastrojowych kompozycjach. Także jej wyjątkowa technika „scatowania” sprawiała, iż Ella pracowała z wieloma utalentowanymi muzykami, którzy doceniali i podziwiali jej nadzwyczajny dar wyrażania emocji śpiewem. To zachwyt nad jej głosem sprawił również, że Ella pojawiła się w kilku filmach. Ostatnie lata życia spędziła w odosobnieniu, cierpiąc na niewydolność serca oraz na cukrzycę, której komplikacje wymogły amputację obu nóg.
