Amelia

Tytułowa Amelia jest skromną, osamotnioną w wielkim Paryżu dziewczyną, która pracuje jako kelnerka w małej kawiarence. Przypadek sprawia, że bohaterka odnajduje życiowy cel, jakim jest uszczęśliwianie ludzi.
Niezwykła liryczna komedia pozwala odnaleźć dawne dziecięce marzenia, przywracając magię bajkowego świata pełnego dobroci, choć nie pozbawionego ironii i groteski. Uroczy, pełen humoru, ale też z odrobiną smutku film stał się przebojem kinowym, a główna wykonawczyni na długo została utożsamiona ze swoją postacią. Niezwykłe zdjęcia ukazują Paryż niczym miasto ze snów. Film został obsypany deszczem nagród, wśród nich są cztery nominacje do Oscara, nominacja do Złotego Globu, nagroda BAFTA za scenografię i scenariusz, cztery Cezary oraz Europejska Nagroda Filmowa dla filmu, reżysera, operatora oraz nagroda publiczności.

Błędy w filmie

Księżna Walii Diana zginęła 31 sierpnia 1997 roku, a nie jak jest podane w filmie 30 sierpnia.

Podczas sceny w parku można zauważyć jak przechodnie gapią się na ekipę filmową oraz kamerę. Pewna mała dziewczynka nawet do niej macha.

Kiedy widzimy małego Nino w szkole, na tablicy jest data „vendredi 7 avril 1980”, czyli piątek 7 kwietnia 1980. Problem w tym, że faktycznie 7 kwietnia w roku 1980 wypadł w poniedziałek.

Miejsce kręcenia

Niektóre miejsca, gdzie były kręcone sceny do filmu, można znaleźć w Paryżu na Montmarte: kawiarnia „Les 2 Moulins” znajduje się na początku ulicy Lepic, a sklep z warzywami i owocami „Collignon” na Trois Frères 56.

Pozostałe

W ciągu pierwszych siedmiu tygodni wyświetlania we Francji, film obejrzało ponad sześć milionów widzów. Prezydent Chirac zażądał prywatnego pokazu filmu, a premier Jospin i wielu ministrów jego rządu obejrzało go w kinie.

Za pomocą techniki cyfrowej reżyser usunął graffiti z murów i nieczystości z ulic. Dzięki tym zabiegom Paryż w Amelii przypomina poetycko-realistyczne wizje miasta z filmów lat trzydziestych.

Reżyser zaczął kolekcjonować historyjki i wspomnienia, które później miały się złożyć na fabułę filmu, już w 1974 roku.

Jean-Pierre Jeunet inspirował się przy tworzeniu scenariusza między innymi książką Philippe’a Delerma „Pierwszy łyk piwa i inne przyjemności”, która zrobiła furorę we Francji. Niedawno przetłumaczono ją również na język polski.